ΠΙΝΑΚΑΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΩΝ ΓΙΑ ΘΕΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.
ΠΙΝΑΚΑΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΩΝ ΓΙΑ ΘΕΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ

ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΠΙΝΑΚΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ, ΤΙΣ ΑΠΟΡΙΕΣ, ΝΑ ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ Η ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΣΕ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΑΛΛΩΝ


Μη Συνδεδεμενος Παρακαλώ συνδεθείτε ή εγγραφείτε

Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949

Πήγαινε κάτω  Μήνυμα [Σελίδα 1 από 1]

Admin


Admin

Με τον όρο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος εννοούμε τη χρονική περίοδο ένοπλων συγκρούσεων που πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα μεταξύ του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας υπό τον έλεγχο των κομμουνιστών, και του Ελληνικού Στρατού που ήταν υπό τον έλεγχο της κεντροδεξιάς κυβέρνησης των Αθηνών. Επίσημα διήρκεσε από τον Μάρτιο του 1946 έως τον Οκτώβριο του 1949 και είχε ως αποτέλεσμα την ήττα των κομμουνιστών. Θεωρείται διεθνώς ως η πρώτη πράξη του ψυχρού πόλεμου στη μεταπολεμική ιστορία.

ΠΡΟΕΡΓΑΣΙΑ
Οι ένοπλες συγκρούσεις ανάμεσα στο στρατό, τα σώματα ασφαλείας, τις συντηρητικές, φιλελεύθερες και ακροδεξιές δυνάμεις (από τη μία πλευρά) και τις κυρίως κομμουνιστικές, αντάρτικες, επαναστατικές δυνάμεις (από την άλλη) δεν ξεκίνησαν ξαφνικά μία νύχτα του 1946 με την επίθεση στον Σταθμό Χωροφυλακής του Λιτοχώρου, αλλά ήταν αποτέλεσμα αντιπαλότητας παλαιοτέρων ετών. Από μία άποψη ο Εμφύλιος αποτέλεσε την συνέπεια συσσωρευμένων πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών, που ξεκίνησαν από την εποχή του Εθνικού Διχασμού το 1915, εντάθηκαν με τη Μικρασιατική καταστροφή και την έλευση και εγκατάσταση ενός τεράστιου αριθμού προσφύγων και κορυφώθηκαν με την επιβολή της Δικτατορίας της 4ης Αυγούστου. Το καταλυτικό στοιχείο όμως υπήρξε η ξένη κατοχή και το πολιτικό κενό που δημιούργησε η έλλειψη μιας ελληνικής κυβέρνησης που να διαθέτει στοιχεία νομιμοποίησης και αποδοχής.

ΟΙ ΑΠΑΡΧΕΣ
Ως πρόδρομος του Εμφυλίου Πολέμου μπορούν να θεωρηθούν οι συγκρούσεις μεταξύ των διαφόρων αντιστασιακών οργανώσεων κατά τη διάρκεια της κατοχής. Κορυφαίος παράγων ήταν η εμπλοκή της Μεγάλης Βρετανίας στην αντίσταση με πρωτεύοντα στόχο τον πόλεμο κατά του Αξονα αλλά και με δευτερεύοντα στόχο να ελέγξει τις μεταπολεμικές πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Σημαντικό επιβαρυντικό στοιχείο ήταν η απουσία μιας δημοκρατικά νομιμοποιημένης αρχής που θα διηύθυνε τον αντιστασιακό αγώνα εξ ονόματος του ελληνικού λαού. Η εξόριστη κυβέρνηση στο Κάιρο δεν είχε ποτέ τεθεί στην κρίση του ελληνικού λαού καθώς της κατοχής είχε προηγηθεί η δικτατορία του Μεταξά και αυτή είχε με τη σειρά της προέλθει από ανώμαλες πολιτικές εξελίξεις. Ουσιαστικά ο Ελληνικός λαός είχε να δει κάλπη από την προηγούμενη δεκαετία. Αυτή ωστόσο η κυβέρνηση συντηρείτο από τους Βρετανούς και αποτέλεσε την νομιμοποιητική βάση της επέμβασης τους στην Ελλάδα.

Στο εσωτερικό της Ελλάδας, την αντίσταση διεξήγαν διαφορετικές οργανώσεις με αντίθετο μεταξύ τους πολιτικό προσανατολισμό. Η μεγαλύτερη αντιστασιακή οργάνωση ήταν το ΕΑΜ και το στρατιωτικό του παρακλάδι, ο ΕΛΑΣ που είχε ιδρυθεί με πρωτοβουλία του ΚΚΕ αλλά στην μεγαλύτερη του ακμή είχε στις γραμμές του κατά πλειοψηφία μη-κομμουνιστικά μέλη. Υπήρχαν ακόμη ο ΕΔΕΣ με επικεφαλής τον Ναπολέοντα Ζέρβα που συσπείρωνε πλήθος αξιωματικών του προπολεμικού ελληνικού στρατού, η σοσιαλδημοκρατική ΕΚΚΑ καθώς και άλλες οργανώσεις. Στην υπηρεσία του κατακτητή πολεμούσαν από το 1943 έτος που ιδρύθηκαν, τα Ελληνικά Τάγματα Ασφαλείας όπως και τα Βουλγαρικά (το ονομαζόμενο ως Οχράνα στην Δυτική και Ανατολική Μακεδονία) και τα Αλβανικά (το γνωστό Ξίλια/keshilli στην Θεσπρωτία) Σώματα Ασφαλείας με διαφορετικό αντικειμενικό σκοπό το καθένα.


Όταν ο πόλεμος άρχισε να γέρνει υπέρ των συμμάχων, οι αντιστασιακές οργανώσεις επεδίωξαν πέρα από τον αγώνα, να επηρεάσουν το πολιτικό μέλλον της χώρας. Αυτό σε παραλληλισμό με τους ανταγωνισμούς μεταξύ των νικητριών δυνάμεων που είχαν αρχίσει να αναπτύσσονται και συμπληρωμένο από το βαθμιαίο πέρασμα των ταγμάτων ασφαλείας και των λοιπών δοσιλογικών οργανώσεων στο πλευρό της δεξιάς διαμόρφωσε τα δύο στρατόπεδα.

Την περίοδο 1943-44 ο ΕΛΑΣ συγκρούστηκε με τον ΕΔΕΣ και την ΕΚΚΑ εν μέσω γερμανικής κατοχής. Ακολούθησαν, το Δεκέμβριο του 1944, τα "Δεκεμβριανά" στην περιοχή της Αθήνας, ανάμεσα στο ΕΑΜ από τη μία, και τις δυνάμεις που ήσαν πιστές στην κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου και τις βρετανικές δυνάμεις από την άλλη. Στο πλευρό των κυβερνητικών δυνάμεων πολέμησαν επίσης τα Τάγματα Ασφαλείας, μέλη της Οργάνωσης Χ (Χίτες) και άλλες μικρότερες παραστρατιωτικές ομάδες. Μετά το τέλος των Δεκεμβριανών και την συνθηκολόγηση του ΕΑΜ με την συμφωνία της Βάρκιζας επακολούθησε μία περίοδος κατά την οποία ομάδες της άκρας δεξιάς βρήκαν την ευκαιρία να προβούν σε πράξεις αντεκδίκησης εναντίον οπαδών του ΕΑΜ-ΚΚΕ (περίοδος λευκής τρομοκρατίας). Η πόλωση επισημοποιήθηκε με την βεβιασμένη προσπάθεια επαναφοράς της Βασιλείας και την άρνηση του ΚΚΕ να συμμετάσχει στις εκλογές του 1946.

ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ
Σαν πρώτη πολεμική ενέργεια που θεωρήθηκε ότι σηματοδοτούσε την "επίσημη" έναρξη του Ελληνικού Εμφυλίου αναφέρεται η αιφνιδιαστική αιματηρή επιδρομή κομμουνιστών ανταρτών υπό τον Καπετάν Μπαρούτα, εναντίον του σταθμού Χωροφυλακής στο Λιτόχωρο Πιερίας, η οποία έλαβε χώρα τα ξημερώματα της 31ης Μαρτίου, ανήμερα δηλαδή των πρώτων μεταπολεμικά εκλογών, από τις οποίες το ΚΚΕ είχε καλέσει σε αποχή τους οπαδούς του. Τραγική κατάληξη της επιδρομής εκείνης ήταν 11 νεκροί, (9 χωροφύλακες και 2 στρατιώτες).

Ωστόσο πολλοί υποστηρίζουν ότι η κίνηση εκείνη είχε καθαρά συμβολικό χαρακτήρα, εξέφραζε δηλαδή την επιθυμία της ηγεσίας του ΚΚΕ όχι τόσο να πάρει την πρωτοβουλία στη σύγκρουση, αλλά βασικά να προειδοποιήσει για την ισχύ του, προστατεύοντας παράλληλα τα διωκόμενα στελέχη του κατά την περίοδο της λεγόμενης "λευκής τρομοκρατίας" (Βάρκιζα 1945-εκλογές 1946), όταν η κατάσταση είχε επιδεινωθεί για εκείνους δραματικά, έπειτα και από τη θέσπιση του Γ' Ψηφίσματος από την κυβέρνηση, που οδηγούσε με συνοπτικές διαδικασίες χιλιαδες κομμουνιστές στη φυλακή ή το εκτελεστικό απόσπασμα. Η κύρια πράξη του δράματος εκτυλίχθηκε από τον Μάρτιο του 1946 εώς τον Αύγουστο του 1949, όπου συγκρούστηκαν ο Εθνικός Στρατός και ο αποκλειστικά ελεγχόμενος από το ΚΚΕ "Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας" με το σύνολο της ελληνικής επικράτειας να βρίσκεται στις φλόγες. Το Δεκέμβριο του 1947 ο ΔΣΕ προχώρησε σε συγκρότηση "Κυβέρνησης του βουνού", της οποίας τη σύνθεση ανακοίνωσε επίσημα δια του ραδιοφωνικού του σταθμού, αλλά και των εντύπων που εξέδιδε στις ελεγχόμενες από τις δυνάμεις του περιοχές. Στο στρατιωτικό επίπεδο, σημειώθηκε ευρείας έκτασης επιχείρηση για την κατάληψη της Κόνιτσας, την οποία οι αντάρτες προόριζαν για πρωτεύουσα της επαναστατικής τους κυβέρνησης, αλλά η άμυνα του Εθνικού Στρατού απέτρεψε αυτή την εξέλιξη. Η απάντηση της Αθήνας στις παραπάνω ενέργειες ήταν να θέσει εκτός νόμου το ΚΚΕ (ένας αποκλεισμός που διήρκεσε έως τη μεταπολίτευση) και να ψηφίσει Αναγκαστικό Νόμο, τον περιβόητο 509, που προέβλεπε την ποινή του θανάτου.

ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ
Από την μία μεριά βρισκόταν ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ), που ένα σημαντικό μέρος των όπλων, πυρομαχικών, χλαινών και άλλων εφοδίων (κυρίως στη βόρεια Πίνδο, καθώς οι πενιχρές μεταφορικές του δυνατότητες δεν επέτρεπαν σε μεγάλες ποσότητες εφοδίων να σταλούν νότια) τα προμηθευόταν από την γειτονική Γιουγκοσλαβία και Αλβανία μέσων των αμαξιτών δρόμων που κατασκεύασε στα όρη του Γράμμου και του Βίτσι. Τα υπόλοιπα εφόδια του τα έπαιρνε σαν λάφυρα από τις μάχες με τον αντίπαλο. Από την άλλη μεριά βρισκόταν ο Εθνικός Στρατός με την υποστήριξη της Μ.Βρετανίας και μετέπειτα των ΗΠΑ (χωρίς αυτό να σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι η βοήθεια που δόθηκε στους 2 αντιπάλους ήταν ισότιμη - Το ελληνικό κράτος εισέπραξε 300 δισεκατομμύρια δολάρια για στρατιωτική χρήση μέσω του σχεδίου Μάρσαλ, ενώ ο ΔΣΕ μόλις ισχνές ποσότητες πυρομαχικών). Στο ΔΣΕ συσπειρώθηκαν μέλη και φίλοι του ΚΚΕ και σλαβόφωνοι πληθυσμοί της Μακεδονίας άντρες και γυναίκες (σε ένα ποσοστό 7 άντρες προς 3 γυναίκες ή σε άλλες περιπτώσεις 8 άνδρες προς 2 γυναίκες). Στον Εθνικό Στρατό επιστρατεύτηκαν Έλληνες πολίτες με κλήση κλάσεων (σειρών) με την υποστήριξη των βενιζελογενών και βασιλικών κομμάτων που κυβερνούσαν την Ελλάδα υπό τον γηραιό βενιζελικό ηγέτη Θεμιστοκλή Σοφούλη, αλλά και ακροδεξιών, οι οποίοι κατά την διάρκεια της κατοχής είχαν συμμετάσχει στα τάγματα ασφαλείας (πολιτοφυλακή υπό γερμανική διοίκηση). Επίσης η κυβερνητική παράταξη δεν αντέταξε μόνο τον εθνικό στρατό, αλλά και πλήθος παραστρατιωτικών σωμάτων όπως τα ΜΑΥ (μονάδα ασφάλειας υπαίθρου). Η χωροφυλακή και η εθνοφρουρά συνέδραμαν τον εθνικό στρατό όπου ήταν δυνατό, ενώ αλλού κάλυπταν τα νώτα του με καθήκοντα φύλαξης σε αστικά κέντρα ή κεφαλοχώρια. Τέλος, στους άτυπους συμμάχους της κυβερνητικής παράταξης συγκαταλέγονται και οι παρακρατικές συμμορίες αποτελούμενες από κοινούς εγκληματίες που αφέθηκαν ελεύθεροι με τον νόμο του 1945 "περί αποσυμφορήσεως των φυλακών", οι οποίοι ονομάστηκαν εθνικόφρονες, καθώς πολεμούσαν αυτοβούλως τον "προδοτικό κομμουνισμό" όπως λέγανε, και διευκόλυναν σημαντικά το έργο της χωροφυλακής.

ΤΟ ΒΑΡΟΜΕΤΡΟ
Ο Εμφύλιος Πόλεμος κρίθηκε ουσιαστικά από τους ίδιους τους συσχετισμούς δυνάμεων. Από τη μία, ανά πάσα στιγμή δεν υπήρχαν πάνω από 30.000 αντάρτες στα ελληνικά βουνά. Αν συνυπολογίσουμε όμως τις απώλειες και την στρατολογία, προκύπτει ότι από τις τάξεις του ΔΣΕ πέρασαν περίπου 100.000 αντάρτες σε όλη τη διάρκεια της δράσης του. Από την άλλη στο εθνικό στρατόπεδο αν συνυπολογίσουμε όλες τις φίλιες με τον στρατό δυνάμεις πέρασαν στα 3 χρόνια του εμφυλίου πάνω από 450.000 ένοπλοι. Χαρακτηριστικές ήταν οι συγκεντρώσεις δυνάμεων στην τελευταία φάση του εμφυλίου στα βουνά του Γράμμου και του Βίτσι όπου παρατάχθηκαν πολλές μεραρχίες του εθνικού στρατού (σχεδόν 90.000 άνδρες) και μάλιστα η VIII ήταν ενισχυμένη με σχεδόν διπλάσια δύναμη από την οργανική της, ενάντια σε ένα σύνολο 4.500 ανταρτών στον Γράμμο και 7.500 στο Βίτσι. Πέρα από τους αριθμούς των μάχιμων, καταλυτικός παράγοντας στην ήττα του ΔΣΕ ήταν η πενιχρή δυνατότητα ανεφοδιασμού του, η ανυπαρξία μηχανοκίνητων και αεροπορίας στις τάξεις του, η μόνιμη έλλειψη ναρκών, συρματοπλεγμάτων, η πενιχρή χρήση πυροβολικού (ενώ όλα αυτά περίσσευαν στην αντίπαλη παράταξη). Πέραν τούτου σημαντική είναι και η σύνθεση των μονάδων: Αντίθετα με την κλασσική σύνθεση του εθνικού στρατού, στον δημοκρατικό στρατό υπήρχαν πολλοί νέοι από 15 ως 18-19 χρονών που παίρναν το βάπτισμα του πυρός κατευθείαν στο πεδίο της μάχης, χωρίς να υπάρχει πολλές φορές χρόνος για την εκπαίδευσή τους.

Σημαντική αιτία της ήττας του ΔΣΕ ήταν η μόνιμη αδυναμία για εύρεση εφεδρειών, καθώς σε συνθήκες τακτικού πολέμου κερδίζει συνήθως ο στρατός με τις περισσότερες εφεδρείες, αν οι αντίπαλοι είναι ίσης ικανότητας. (Το ΚΚΕ το 1948 αποφάσισε πως ο ανταρτοπόλεμος έπρεπε να μετατραπεί σε τακτικό αν ο ΔΣΕ ήθελε να έχει ελπίδες νίκης, άσχετα με το πώς κατέληξε αυτή η προσπάθεια). Η κυβερνητική παράταξη την άνοιξη του 1947 με τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, φρόντισε να αποκόψει τον αντίπαλό της από την ίδια την κοινωνία, με την υποχρεωτική μετακίνηση των κατοίκων των περιοχών μικτού ελέγχου. Η μοίρα κάθε αντάρτικου στρατού που έδρασε μέχρι σήμερα, ήταν στενά συνδεδεμένη με την σχέση του με τους τοπικούς πληθυσμούς. Ο ΔΣΕ από τον χειμώνα του 1947-1948 και έπειτα ήταν πλήρως αποκομμένος από την κοινωνία. Βρισκόταν στην ιδιόρρυθμη κατάσταση που από την μία δε μπορούσε να σταματήσει τον πόλεμο (γιατί τους μαχητές του τους περίμενε η θανατική ποινή), και από την άλλη δεν έβρισκε τρόπο να τον συνεχίσει (γιατί δεν υπήρχε κοινωνία στα "μετόπισθεν" για να τον στηρίξει με την παραγωγή της, και την στρατολογία. Ήταν ένα σύνολο 30.000 ανταρτών που πολεμούσαν μέσα σε ερήμους. Με αυτόν τον τρόπο ο ΔΣΕ στάθηκε ανήμπορος να ανεφοδιάζεται από τους κατοίκους που δεν υπήρχαν πλέον (μέθοδος που απέδωσε τα μέγιστα το 1946) και ο μόνος τρόπος ανεφοδιασμού του ήταν τα λάφυρα από τον αντίπαλο, σε περίπτωση επιτυχίας επιθετικών επιχειρήσεων από μεριάς του. Το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι αυτές ήταν αριθμητικά λιγότερες από τις αντίστοιχες επιτυχίες της κυβερνητικής παράταξης, οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στη συρρίκνωση των μαχητικών δυνατοτήτων του ΔΣΕ, και στο αναπόφευκτο τέλος του το καλοκαίρι του 1949.

Επίσης το 1949 ο ηγέτης της Γιουγκοσλαβίας Γιόσιπ Μπροζ Τίτο διαφώνησε με τον Ιωσήφ Στάλιν και αποπέμφθηκε από την Κομιντέρν οπότε και σταμάτησε την βοήθεια και έκλεισε τα σύνορα στον ΔΣΕ, όπου ως τότε τα τμήματά του μπορούσαν να υποχωρήσουν, να νοσηλεύσουν τραυματίες, να ανεφοδιαστούν κάπως (όσο επέτρεπαν τα όρια της διεθνούς διπλωματίας και η πίεση του ψυχρού πολέμου που είχε ξεκινήσει). Με αυτόν τον τρόπο μπήκε ένα ακόμη εμπόδιο στην άμυνα ΔΣΕ, και όσα τμήματα κυκλωνόντουσαν από τον αντίπαλο κοντά στα σύνορα με την Γιουγκοσλαβία, ήταν επόμενο να καταστραφούν ή να αιχμαλωτιστούν.

Ο εθνικός στρατός άρχισε να πετυχαίνει την μία νίκη μετά την άλλη σε όλη τη χώρα ξεκινώντας από τον χειμώνα του 1949με την πλήρη εξόντωση της ΙΙΙ μεραρχίας του ΔΣΕ στην πελοπόνησο με το σχέδιο "περιστερά". Ακολούθησε η επιχείρηση "Πύραυλος" στην Ρούμελη και τη Θεσσαλία, και το κεφάλαιο του εμφυλίου έκλεισε με την επιχείρηση "Πυρσός" στο Γράμμο-Βίτσι. Η Αεροπορία του Εθνικού Στρατού (με την υλική υποστήριξη των ΗΠΑ) συνέβαλε (χρησιμοποιώντας μερικές φορές και βόμβες ναπάλμ) στην εκκαθάριση των ορεινών όγκων που αποτελούσαν τα ορμητήρια του ΔΣΕ. Την νύχτα της 29 Αυγούστου 1949 με την κατάληψη από τον εθνικό στρατό του τελευταίου υψώματος (Κάμενικ) στο Γράμμο έληξε το πολεμικό σκέλος του Εμφυλίου.

Το πρωί της 17ης Οκτωβρίου του 1949, η εξόριστη πλέον «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση» των ανταρτών έδωσε τέλος στις εχθροπραξίες με διάγγελμα που μεταδόθηκε από ραδιοσταθμό του Βουκουρεστίου. Στο διάγγελμα αυτό, μεταξύ άλλων αναφέρονται και τα εξής:

«Ο ΔΣΕ δεν κατέθεσε τα όπλα, μονάχα τα έθεσε παρά πόδα. Υποχώρησε μπροστά στην τεράστια υλική υπεροχή που συγκέντρωσαν οι ξένοι καταχτητές ενισχυμένοι απ' την τιτοϊκή αποστασία και προδοσία που τον χτύπησε πισώπλατα. Μα ο ΔΣΕ δεν λύγισε και δεν συντρίφτηκε. Παραμένει ισχυρός με ακέραιες τις δυνάμεις του.

«Σταμάτησε την αιματοχυσία για να σώση την Ελλάδα από την ολοκληρωτική εκμηδένιση και τα συμφέροντα του τόπου τα έβαλε πάνω απ' όλα. Οι δυνάμεις μας στο Βίτσι και το Γράμμο σταμάτησαν τον πόλεμο για να διευκολύνουν την ειρήνευση στην Ελλάδα. Αυτό δεν σημαίνει συνθηκολόγηση. Σημαίνει απόλυτη προσήλωση στο συμφέρο της πατρίδας, που δε θέλαμε να δούμε ολοκληρωτικά κατεστραμμένη.»

ΑΠΩΤΕΡΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
Η τραγωδία συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια στα στρατοδικεία με χιλιάδες φυλακίσεις στρατιωτών του ΔΣΕ και στα ξερονήσια του Αιγαίου (Άη Στράτης, Μακρόνησος, Γυάρος) με μαζικές εξορίες. Μία άλλη επίπτωση, ήταν ο εξαιρετικά μεγάλος αριθμός των προσφύγων, κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τα χωριά τους είτε για να μην βρεθούν στο επίκεντρο των μαχών εθνικού στρατού-ανταρτών, είτε επειδή εξαναγκάστηκαν κατά τη διάρκεια των μεγάλων εκκαθαριστικών επιχειρήσεων του εθνικού στρατού, ώστε να αποκοπεί με οποιαδήποτε τρόπο ο εφοδιασμός έμψυχου υλικού των ανταρτικών τμημάτων, είτε πάλι λόγω της βίαιης προσαγωγής από τον ΔΣΕ προκειμένου να αντιμετωπιστεί το σοβαρότατο πρόβλημα προσέλευσης μαχητών. Χαρακτηριστικό του αριθμού των προσφύγων είναι ότι σύμφωνα με το "Μνημόνιο για το ελληνικό προσφυγικό πρόβλημα", που εστάλη στις 8 Οκτωβρίου 1949 προς το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών από την Ελληνική κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός Π. Τσαλδάρης δήλωνε πως ο αριθμός των προσφύγων του εμφυλίου πολέμου ανέρχονταν σε 684.607 άτομα, από αυτά 166.000 πρόσφυγες είχαν επαναπατρισθεί και ότι άλλοι 225.000 θα επαναπατρίζονταν σύντομα. Επίσης μέχρι το 1956 υπήρχαν αιχμάλωτοι στρατιωτικοί του Εθνικού Στρατού σε στρατόπεδα εργασίας στην Αλβανία και σε άλλες χώρες του Ανατολικού Μπλοκ.

Ο ΑΠΟΗΧΟΣ
Ο Εμφύλιος Πόλεμος αποτελεί την κορυφαία ίσως αντιπαράθεση στην ελληνική κοινωνία μέσα στον εικοστό αιώνα. Η χώρα θα ρημάξει κυριολεκτικά στα τρία-τρεισήμισι χρόνια της αντιπαράθεσης. Θα αλλάξει η γεωγραφία της χώρας καθώς ερημώνονται εκτεταμένες, ορεινές κυρίως, ζώνες. Εκατοντάδες χιλιάδες πολιτικοί πρόσφυγες, ενώ τίθεται σε ισχύ καθεστώς εκτάκτων μέτρων. Ταυτόχρονα, μεγάλη φτώχεια μαστίζει το λαό. Αρχικά, με βάση και ψηφίσματα του ΟΗΕ, ο πόλεμος ονομάστηκε επισήμως «Συμμοριτοπόλεμος» και αυτή η ονομασία διατηρήθηκε επί πολλές δεκαετίες από τους νικητές αυτής της σύρραξης. Το 1989, με τη συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας - Ενιαίου Συνασπισμού κομμάτων της Αριστεράς (ΚΚΕ-ΕΑΡ) καθιερώθηκε και επισήμως η ονομασία «Εμφύλιος», η οποία ήταν ήδη σε κοινή χρήση. Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος είναι στην ουσία η πρώτη πράξη του ψυχρού πολέμου που θα πλανιόταν πάνω από την παγκόσμια πολιτική σκηνή τα επόμενα χρόνια.

ΒΙΒΛΙΑ ΑΡΘΡΑ ΓΙΑ ΕΘΝΙΚΟ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ
* Ευάγγελος Αβέρωφ, Φωτιά και τσεκούρι, Αθήνα: εκδ. Εστία, 1980 (ISBN 960-05-0208-0)
* Αρχεία Εμφυλίου Πολέμου, 16 τόμοι, εκδ. ΓΕΣ/ΔΙΣ, 1998
* Τάσος Βουρνάς, Ιστορία της Νεώτερης και Σύγχρονης Ελλάδας, Τόμος Δ', Αθήνα: εκδ. Πατάκη, 2005
* Γεώργιος Δ. Γκαγκούλιας, H αθέατη πλευρά του Εμφυλίου, εκδ. Ιωλκός (ISBN 960-426-187-Cool
* Γεώργιος Δ. Γκαγκούλιας, «Παιδομάζωμα», εκδ. Ιωλκός (ISBN 960-426-350-0)
* Ελένη Διβάνη, 'Ο ρόλος του τύπου και της λογοκρισίας στην προώθηση της πολιτικής της Μ. Βρετανίας στον καιρό του πολέμου: η επίσκεψη της πρώτης αντιπροσωπείας των Ελλήνων ανταρτών στο Κάιρο τον Αύγουστο του 1943', Μνήμων 13 (1991),σελ.215-230
* Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1918-1949, Αθήνα: εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 2008
* Αλέξανδος Ζαούσης, Οι δύο όχθες, Αθήνα: εκδ. Παπαζήση, 1987
* Αλέξανδος Ζαούσης, Η τραγική αναμέτρηση, Aθήνα: εκδ. Ωκεανίδα, 1993
* Αριστος Καμαρινός, Ο Εμφύλιος Πόλεμος στην Πελοπόνησσο, Αθήνα: εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 2000
* Ανδρέας Κέδρος, Η Ελληνική Αντίσταση (τόμοι I και II), Αθήνα: εκδ. Θεμέλιο, 1976
* Ιωάννης Κολλιόπουλος, Λεηλασία Φρονημάτων, 2ος τόμος,Το μακεδονικό ζήτημα στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου 1945-1949 στη δυτική Μακεδονία, Θεσσαλονίκη: εκδ. Βάνιας, 1995 (ISBN 960-288-039-2)
* Αλέκος Κουτσούκαλης, Το χρονικό μιας τραγωδίας - 1945-1949, εκδ. Ιωλκός, 1998 (ISBN 960-426-093-6)
* Χρήστος Δ. Καινούργιος, Στα άδυτα του Εμφυλίου, εκδ. Ιωλκός, 2003 (ISBN 960-426-292-0)
* ΚΚΕ, Επίσημα Κείμενα τόμοι 8ος-9ος, Αθήνα: εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 1997-2002
* Νίκος Μαραντζίδης, Γιασασίν Μιλλέτ, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2001 (ISBN 960-524-131-5)
* Νίκος Μαραντζίδης, Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ) 1946-1949, εκδ. Αλεξάνδρεια, 2010 (ISBN 978-960-221-467-1)
* Γιώργος Μαργαρίτης, Ιστορία του Ελληνικού εμφύλιου πολέμου 1946-1947, Τόμοι 1 & 2, Αθήνα: εκδ. Βιβλιόραμα, 2001
* Σπύρος Μαρκεζίνης, Σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδος, Αθήνα: εκδ. Πάπυρος 1971
* Γεώργιος Μόδης, Αναμνήσεις, Θεσσαλονίκη: εκδ. Πανεπιστημίου Μακεδονίας, 2004 (ISBN 960-8396-05-0)
* Β. Μπαρτζώτας, Ο Αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 1981
* Ο Ελληνικός Στρατός κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο 1945-1949, 3 τόμοι, εκδ. ΓΕΣ/ΔΙΣ, 1998
* Γιάννης Παναρίτης (Κούλης), Όταν αφηγείσαι αντιστέκεσαι (Λακωνία 1946-1949), Σπάρτη: εκδ. Ιδιομορφή, 2003
* Αλέκου Παπαγεωργίου, Εμπειρίες ενόπλων αγώνων, Αθήνα: εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 2001
* Ηλίας Πετρόπουλος, Πτώματα, πτώματα, πτώματα, Αθήνα: εκδ. Νεφέλη, 1990 (ISBN 960-211-081-3)
* Τρίχρονη Εποποιία του ΔΣΕ, Αθήνα: εκδ. Ριζοσπάστης, 2004
* Φίλιππος Ηλιού, Ο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος: Η Εμπλοκή του ΚΚΕ, Αθήνα: εκδ. Θεμέλιο, 2004
* Βάσω Ψιμούλη, Ελεύθερη Ελλάδα - Η φωνή της αλήθειας. Ο παράνομος ραδιοσταθμός του ΚΚΕ: Αρχείο 1947-1968, Αθήνα: εκδ. Θεμέλιο, 2006 (ISBN 960-310-314-4)
* Νίκος Ψυρούκης, Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας 1940-1974, τόμος 1, Αθήνα: εκδ. Ηρόδοτος, 1991.
* W. Byford-Jones, The Greek Trilogy: Resistance-Liberation-Revolution, London, 1945
* R. Capell, Simiomata: A Greek Note Book 1944-45, London, 1946
* W. S. Churchill, The Second World War, London, 1959
* D. H. Close, The Greek civil war 1943,1950 studies of polarization, London, Routledge, 1993.
* Dominique Eude, Οι Καπετάνιοι, Paris, Artheme Fayard, 1970
* N.G.L. Hammond, Venture into Greece: With the Guerillas, 1943-44, London, 1983. (Like Woodhouse, he was a member of the British Military Mission)
* Cordell Hull, The Memoirs of Cordell Hull, New York, 1948
* D. G. Kousoulas, Revolution and Defeat: The Story of the Greek Communist Party, London, 1965
* Reginald Leeper, When Greek Meets Greek: On the War in Greece, 1943-1945, London, 1950
* M. Mazower, After the war was over, Princeton University Press, 2000
* E. C. W. Myers, Greek Entanglement, London, 1955
* C. M. Woodhouse, Apple of Discord: A Survey of Recent Greek Politics in their International Setting, London, 1948 (Woodhouse was a member of the British Military Mission to Greece during the war)

* Νίκος Κουλούρης, Ελληνική Βιβλιογραφία του Εμφυλίου Πολέμου 1945-1949. Αυτοτελή δημοσιεύματα 1945-1999, Αθήνα: εκδ. Φιλίστωρ, 2000
* Βιβλιογραφία για τον Ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο

ΠΗΓΗ
http://el.wikipedia.org/wiki/Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949

Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949 555px-10
Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος: Η εφημερίδα του ΚΚΕ Ριζοσπάστης καλεί τον ελληνικό λαό να ρίξει λευκό στο δημοψήφισμα για την επαναφορά της Μοναρχίας τον Σεπτέμβριο του 1946 (φύλλο 1ης Σεπτεμβρίου 1946).

Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949 800px-10
Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος: Η κεντρώα εφημερίδα Ελευθερία πανηγυρίζει την τελική νίκη του Εθνικού Στρατού κατά του ΔΣΕ στο φύλλο της 30ής Αυγούστου 1949.

https://apantelakis.forumgreek.com

Επιστροφή στην κορυφή  Μήνυμα [Σελίδα 1 από 1]

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης