Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΑΘΗΤΗΣ
O Γιαν είναι Φιλανδός. Μαθητής της δευτέρας λυκείου, σε ένα δημόσιο λύκειο (ιδιωτικά δεν υπάρχουν στην χώρα του) στο Ελσίνκι. Η Βανέσα είναι Ελληνίδα. Μαθήτρια της τρίτης Λυκείου, στο δημόσιο του Χολαργού. Συνομιλούν στο ίντερνετ. Η Βανέσα, έκπληκτη, ανακαλύπτει ότι ο συνομήλικος της έχει πολύ ελεύθερο χρόνο, ελάχιστη πίεση, κανένα άγχος για την μαθητική του ζωή και για την εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο κι ότι το σχολείο του- δημόσιο- έχει μέχρι και μικρό στούντιο τηλεόρασης για να κάνουν το μάθημα δημοσιογραφίας! Κι όμως, αυτός ο «χαλαρός» νέος, που πιέζεται ελάχιστα από το σχολείο και βασανίζεται σπάνια από τον βραχνά των εξετάσεων, φοιτά σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που έρχεται σταθερά πρώτο στον κόσμο, με βάση τις αξιολογήσεις του ΟΟΣΑ, ενώ εκείνη, που βασανίζεται δέκα και δώδεκα ώρες την ημέρα σε σχολείο και φροντιστήριο και την πνίγει το άγχος, ζει σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που είχε αξιολογηθεί στην 25η θέση το 2000 κι έχει ήδη πέσει στην 28η από τις 30 υπό εξέταση χώρες του ΟΑΣΑ το 2006, στην τελευταία μέτρηση!
Την ιστορία αυτών των δύο μαθητών, ένα τυπικό τους 24ωρο, παρακολουθεί η κάμερα της «Έρευνας», καταγράφει τις διαφορές στο εκπαιδευτικό τους περιβάλλον και την καθημερινή τους ζωή και μένει με το αναπάντητο ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν το δικό μας σχολείο να πιέζει τόσο πολύ τους μαθητές του με τόσο φτωχά αποτελέσματα; Πώς γίνεται να συζητάμε τόσο πολύ για την παιδεία και να τα καταφέρνουμε στην πράξη τόσο άσχημα;
Καθώς μια ακόμη συζήτηση («από μηδενική βάση», όπως ειπώθηκε αρμοδίως) ξεκινά για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, η «Έρευνα» της Τρίτης θέτει τον δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων, μέσα σε μια σχολική τάξη κι ένα μαθητικό δωμάτιο δύο διαφορετικών χωρών. Κι έπειτα ρωτά δασκάλους, ειδικούς και υπουργούς τι φταίει, τι ματαιώνει κάθε απόπειρα βελτίωσης του ελληνικού σχολείου.
Τρεις πρώην υπουργοί που φιλοδόξησαν να συνδέσουν το όνομά τους με μια μεγάλη μεταρρύθμιση - ο Γεράσιμος Αρσένης, η Μαριέττα Γιανάκου και ο Βασίλης Κοντογιανόπουλος - μιλούν για πρώτη φορά για την εμπειρία τους, τα λάθη τους και τα συμπεράσματα στα οποία έχουν οδηγηθεί.
http://www.megatv.com/erevna/default....
ΤΟ ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΜΙΑΣ ΓΕΝΙΑΣ
Ένας μαθητής δολοφονείται και μια γενιά ξεχύνεται στους δρόμους. Στους δρόμους βρεθήκανε και οι ρεπόρτερ της Έρευνας προσπαθώντας να σκιαγραφήσουν το πορτρέτο αυτής της γενιάς. Το πορτρέτο όλων εκείνων που νιώθουν οργή για το παρόν και αγωνία για το μέλλον. Εκείνων που ανάβουν κεριά στη Μεσολογγίου και στο Σύνταγμα. Εκείνων που συγκρούονται με τα ΜΑΤ. Εκείνων που την οργή την κάνουν τραγούδι.
Η Βίκυ Κατεχάκη, ο Απόστολος Μαγγηριάδης, η Ελένια Σαλούτση, ο Γιάννης Μπασκάκης και ο Κώστας Ζαφειρόπουλος, πέντε ρεπόρτερ της Έρευνας έζησαν τις διαδηλώσεις και τις καταλήψεις στα σχολεία, μια ολόκληρη εβδομάδα, από την Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου ως την Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου. Μίλησαν με μαθητές σχολείων της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης αλλά και μακρινών χωριών στον Θεσσαλικό κάμπο, παιδιά οικογενειών της μεσαίας τάξης, και νεαρούς μετανάστες των νυχτερινών σχολείων, κατέγραψαν απόψεις, αισθήματα, αντιδράσεις. Και το υλικό που συγκέντρωσαν παρουσιάζεται σαν μια μεγάλη τοιχογραφία, ένα ομαδικό πορτρέτο των παιδιών που βγήκαν στο δρόμο, στην Έρευνα αυτής της εβδομάδας.
O Γιαν είναι Φιλανδός. Μαθητής της δευτέρας λυκείου, σε ένα δημόσιο λύκειο (ιδιωτικά δεν υπάρχουν στην χώρα του) στο Ελσίνκι. Η Βανέσα είναι Ελληνίδα. Μαθήτρια της τρίτης Λυκείου, στο δημόσιο του Χολαργού. Συνομιλούν στο ίντερνετ. Η Βανέσα, έκπληκτη, ανακαλύπτει ότι ο συνομήλικος της έχει πολύ ελεύθερο χρόνο, ελάχιστη πίεση, κανένα άγχος για την μαθητική του ζωή και για την εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο κι ότι το σχολείο του- δημόσιο- έχει μέχρι και μικρό στούντιο τηλεόρασης για να κάνουν το μάθημα δημοσιογραφίας! Κι όμως, αυτός ο «χαλαρός» νέος, που πιέζεται ελάχιστα από το σχολείο και βασανίζεται σπάνια από τον βραχνά των εξετάσεων, φοιτά σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που έρχεται σταθερά πρώτο στον κόσμο, με βάση τις αξιολογήσεις του ΟΟΣΑ, ενώ εκείνη, που βασανίζεται δέκα και δώδεκα ώρες την ημέρα σε σχολείο και φροντιστήριο και την πνίγει το άγχος, ζει σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που είχε αξιολογηθεί στην 25η θέση το 2000 κι έχει ήδη πέσει στην 28η από τις 30 υπό εξέταση χώρες του ΟΑΣΑ το 2006, στην τελευταία μέτρηση!
Την ιστορία αυτών των δύο μαθητών, ένα τυπικό τους 24ωρο, παρακολουθεί η κάμερα της «Έρευνας», καταγράφει τις διαφορές στο εκπαιδευτικό τους περιβάλλον και την καθημερινή τους ζωή και μένει με το αναπάντητο ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν το δικό μας σχολείο να πιέζει τόσο πολύ τους μαθητές του με τόσο φτωχά αποτελέσματα; Πώς γίνεται να συζητάμε τόσο πολύ για την παιδεία και να τα καταφέρνουμε στην πράξη τόσο άσχημα;
Καθώς μια ακόμη συζήτηση («από μηδενική βάση», όπως ειπώθηκε αρμοδίως) ξεκινά για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, η «Έρευνα» της Τρίτης θέτει τον δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων, μέσα σε μια σχολική τάξη κι ένα μαθητικό δωμάτιο δύο διαφορετικών χωρών. Κι έπειτα ρωτά δασκάλους, ειδικούς και υπουργούς τι φταίει, τι ματαιώνει κάθε απόπειρα βελτίωσης του ελληνικού σχολείου.
Τρεις πρώην υπουργοί που φιλοδόξησαν να συνδέσουν το όνομά τους με μια μεγάλη μεταρρύθμιση - ο Γεράσιμος Αρσένης, η Μαριέττα Γιανάκου και ο Βασίλης Κοντογιανόπουλος - μιλούν για πρώτη φορά για την εμπειρία τους, τα λάθη τους και τα συμπεράσματα στα οποία έχουν οδηγηθεί.
http://www.megatv.com/erevna/default....
ΤΟ ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΜΙΑΣ ΓΕΝΙΑΣ
Ένας μαθητής δολοφονείται και μια γενιά ξεχύνεται στους δρόμους. Στους δρόμους βρεθήκανε και οι ρεπόρτερ της Έρευνας προσπαθώντας να σκιαγραφήσουν το πορτρέτο αυτής της γενιάς. Το πορτρέτο όλων εκείνων που νιώθουν οργή για το παρόν και αγωνία για το μέλλον. Εκείνων που ανάβουν κεριά στη Μεσολογγίου και στο Σύνταγμα. Εκείνων που συγκρούονται με τα ΜΑΤ. Εκείνων που την οργή την κάνουν τραγούδι.
Η Βίκυ Κατεχάκη, ο Απόστολος Μαγγηριάδης, η Ελένια Σαλούτση, ο Γιάννης Μπασκάκης και ο Κώστας Ζαφειρόπουλος, πέντε ρεπόρτερ της Έρευνας έζησαν τις διαδηλώσεις και τις καταλήψεις στα σχολεία, μια ολόκληρη εβδομάδα, από την Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου ως την Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου. Μίλησαν με μαθητές σχολείων της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης αλλά και μακρινών χωριών στον Θεσσαλικό κάμπο, παιδιά οικογενειών της μεσαίας τάξης, και νεαρούς μετανάστες των νυχτερινών σχολείων, κατέγραψαν απόψεις, αισθήματα, αντιδράσεις. Και το υλικό που συγκέντρωσαν παρουσιάζεται σαν μια μεγάλη τοιχογραφία, ένα ομαδικό πορτρέτο των παιδιών που βγήκαν στο δρόμο, στην Έρευνα αυτής της εβδομάδας.
